بقالةلغتنامه دهخدابقالة. [ ب َق ْ قا ل َ ] (ع ص ) ارض بقالة؛ زمین تره زار. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجوع به بقیلة شود. || مؤنث بقال . (اقرب الموارد). رجوع به بقال شود.
