بقعة

بقعة. [ ب ُ ع َ / ب َ ع َ ] (ع اِ) جای پست و گودالی که در آن آب گرد آید. (ناظم الاطباء). جای و گوی که در آن آب گرد آید. (منتهی الارب ) (آنندراج ) . || پاره ای زمین ممتاز از زمین حوالی خود. ج ، بُقَع و بِقاع . (ناظم الاطباء) (از فرهنگ نظام ) (از منتهی الارب ) (آنندراج ). پاره ای زمین . ج ، بقاع . (مهذب الاسماء). زمینی که محدود و ممتاز باشد از زمین دیگر. (غیاث اللغات ). پاره ای از زمین . (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی ) (از مؤید الفضلاء). و رجوع به بقعت و بقعه شود.