بلااستثناء

بلااستثناء. [ ب ِ اِ ت ِ ] (ع ق مرکب ) (از: ب + لا (نفی ) + استثناء) بلااستثنا. بدون استثناء. (فرهنگ فارسی معین ):الف «است » را تقریباً بلااستثنا در کتابت حذف می کند.(مقدمه ٔ قزوینی بر تاریخ جهانگشای جوینی ج 1 ص صا).