بلاجو

بلاجو. [ ب َ ] (نف مرکب ) بلاجوینده . بلاجوی . جوینده ٔ بلا. فتنه جو :
خون دل عاشقان مشتاق
در گردن دیده ٔ بلاجوست .

سعدی .

|| معشوق ، بمناسبت شوخی و فتنه جویی و بلاانگیزیش بر عاشق :
بگردد تا کجا بیند به گیتی
از این شوخی بلاجویی ستمگر.

فرخی .

و رجوع به بلاجوی شود.