بلاغة
لغتنامه دهخدا
بلاغة. [ ب َ غ َ ] (ع مص ) بلاغت . بلیغ شدن مرد و یا سخن و کلام . (از منتهی الارب ). بلیغ شدن . (المصادر زوزنی ) (دهار) (ترجمان القرآن جرجانی ). فصیح شدن آنچنان که سخن را در جای خود قرار دهد، و چنین شخصی را بَلیغ گویند. (از اقرب الموارد). و رجوع به بلاغت شود.
