بلاوه گر

بلاوه گر. [ ب ِوَ / وِ گ َ ] (ص مرکب ) (از: ب + لاوه + گر) در عبارت زیر از تفسیر ابوالفتوح رازی آمده است و ظاهراً بمعنی تائب و متضرع و زاری کننده و از گناه بازگردنده است : در روایتی آمد که هر پیغمبری که قوم او را هلاک کردند به مکه آمدی با آنکه بلاوه گر با او بودندی و آنجا عبادت میکردی تا با پیش خدای شدی . (تفسیر ابوالفتوح رازی چ اول ج 2 ص 417 و چ دوم ج 4 ص 415).