بلندمحل
لغتنامه دهخدا
بلندمحل . [ ب ُ ل َ م َ ح َ/ ح َل ل ] (ص مرکب ) دارای جا و مقام و درجه و وضع بلند. (ناظم الاطباء). بلندمرتبه . بلندمکان :
زهی ز خدمت تو آسمان بلندمحل
زهی ز سایه ٔ تو آفتاب روی شناس .
زهی ز خدمت تو آسمان بلندمحل
زهی ز سایه ٔ تو آفتاب روی شناس .
کمال اسماعیل (از آنندراج ).
