بلندگرایلغتنامه دهخدابلندگرای . [ ب ُ ل َ گ َ / گ ِ ] (نف مرکب ) بلندگراینده . کنایه از کسی است که میل عظمت و بزرگی کند. (برهان ) (آنندراج ). بزرگی خواه . بلندپرواز. و رجوع به بلندی گرای شود.
