بلندیگهلغتنامه دهخدابلندیگه . [ ب ُ ل َ گ َه ْ ] (اِ مرکب ) مکان بلند. جای مرتفع : پدید آمد از دامن ریگ خشک بلندیگهی سبز با بوی مشک .نظامی .