بلندی یافتن

بلندی یافتن . [ ب ُ ل َ ت َ ] (مص مرکب ) بزرگی یافتن . علو مقام بدست آوردن :
بلندی از آن یافت کاو پست شد
در نیستی کوفت تا هست شد.

سعدی .

ستاره ای که درین خاکدان بلندی یافت
که چون شرر ز جهان با صد اضطراب نرفت .

صائب (از آنندراج ).