بلندی گرفتن
لغت‌نامه دهخدا
بلندی گرفتن . [ ب ُ ل َ گ ِ رِ ت َ ] (مص مرکب ) به عظمت رسیدن . اوج گرفتن . اعتلاء. استعلاء :
دولت ترکان که بلندی گرفت
مملکت از داد پسندی گرفت .
- بلندی گرفتن نام ؛ شهرت یافتن . نامدار شدن :
بدو گفت دادم من این کام تو
بلندی بگیرد مگر نام تو.
دولت ترکان که بلندی گرفت
مملکت از داد پسندی گرفت .
نظامی .
- بلندی گرفتن نام ؛ شهرت یافتن . نامدار شدن :
بدو گفت دادم من این کام تو
بلندی بگیرد مگر نام تو.
فردوسی .
