بلند گفتن
لغت‌نامه دهخدا
بلند گفتن . [ ب ُ ل َ گ ُ ت َ ] (مص مرکب ) به جهر سخن گفتن . مقابل آهسته گفتن . (یادداشت مرحوم دهخدا) : ودر نماز «بسم اﷲ» بلند گویند. (کتاب النقض ص 463).
- به بانگ بلند گفتن ؛ به صدای بلند سخن گفتن . به جهر آواز دادن :
سرم خوشست و به بانگ بلند می گویم
که من نسیم حیات از پیاله می جویم .
- به بانگ بلند گفتن ؛ به صدای بلند سخن گفتن . به جهر آواز دادن :
سرم خوشست و به بانگ بلند می گویم
که من نسیم حیات از پیاله می جویم .
حافظ.
