بلهمی
لغتنامه دهخدا
بلهمی . [ ب َ هَُ ] (ص نسبی ) منسوب به بلهم . بل هم . مأخوذ از آیه ٔ شریفه ٔ «اولئک کالانعام بل هم اضل » (قرآن 179/7). رجوع به بلهم شود :
اِنعام حق شناس که عامی نه ای بفضل
دوری ز رسم و عادت اَنعام بلهمی .
اِنعام حق شناس که عامی نه ای بفضل
دوری ز رسم و عادت اَنعام بلهمی .
سوزنی .
