بلوعة
لغتنامه دهخدا
بلوعة. [ ب َل ْ لو ع َ ] (ع اِ) چاه سرتنگ در خانه که آب باران و جز آن در آن جمع شود، و جای دست و رو شستن . (منتهی الارب ). سوراخی در وسط خانه . (ازاقرب الموارد). بالوعة. بلاعة. ج ، بَلالیع. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). و رجوع به بالوعة و بلاعة شود.
