بلوچی
لغت‌نامه دهخدا
بلوچی . [ ب ُ / ب َ ] (ص نسبی ) منسوب به بلوچ . رجوع به بلوچ شود. || هرچیز مربوط به بلوچ و بلوچستانی . (فرهنگ فارسی معین ). || از مردم بلوچ . بلوچستانی . (فرهنگ فارسی معین ) :
همه مرزبانان زرین کمر
بلوچی و گیلی به زرین سپر.
- زبان بلوچی ؛ از لهجه های ایرانی است که در بلوچستان بدان سخن گویند. (فرهنگ فارسی معین ). از زبانهای ایرانی غربی ، از ریشه ٔ هندواروپائی که در بلوچستان و بعضی نواحی دیگر رایج است . دو لهجه ٔ اساسی شرقی و غربی و لهجه های فرعی متعدد دیگر دارد. بلوچی ، نظر به ارتباطش با لهجه های دیگر ایرانی شرقی ، بسیاری از خصوصیات آنها را اقتباس کرده است . (از دایرة المعارف فارسی ).
همه مرزبانان زرین کمر
بلوچی و گیلی به زرین سپر.
فردوسی .
- زبان بلوچی ؛ از لهجه های ایرانی است که در بلوچستان بدان سخن گویند. (فرهنگ فارسی معین ). از زبانهای ایرانی غربی ، از ریشه ٔ هندواروپائی که در بلوچستان و بعضی نواحی دیگر رایج است . دو لهجه ٔ اساسی شرقی و غربی و لهجه های فرعی متعدد دیگر دارد. بلوچی ، نظر به ارتباطش با لهجه های دیگر ایرانی شرقی ، بسیاری از خصوصیات آنها را اقتباس کرده است . (از دایرة المعارف فارسی ).
