بنگی
لغت‌نامه دهخدا
بنگی . [ ب َ ] (ص نسبی ) آنکه بنگ خورد از عالم شرابی . (آنندراج ). آنکه بنگ خورد. آنکه بنگ کشد. آنکه عادت به کشیدن بنگ دارد :
مست و بنگی را طلاق وبیع نیست
همچوطفل است او معاف و معتقی است .
سخت می خندید همچون بنگیان
غالب آمد خنده بر سود و زیان .
گفته ٔ بسحاق پیش بنگیان
بر مثال ارده با خرما خوش است .
مست و بنگی را طلاق وبیع نیست
همچوطفل است او معاف و معتقی است .
مولوی .
سخت می خندید همچون بنگیان
غالب آمد خنده بر سود و زیان .
مولوی .
گفته ٔ بسحاق پیش بنگیان
بر مثال ارده با خرما خوش است .
بسحاق اطعمه .
