بهانه افکندنلغتنامه دهخدابهانه افکندن . [ ب َ ن َ / ن ِ اَ ک َ دَ ] (مص مرکب ) عذر بیجا و ناپسند آوردن : دل از سودای شیرین در غم افکندبهانه بر فراق مریم افکند.میرحسن (از آنندراج ).