بوار
لغت‌نامه دهخدا
بوار. [ ب َ ] (ع مص ) کاسد شدن بازار یا متاع . (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (المصادر زوزنی ) (تاج المصادر بیهقی ).
- بَوارالاَیَّم ؛ کساد زن بیوه که چندی در خانه بی شوهر بماند. یقال نعوذ باﷲ من بوارالایم ... (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
|| هلاک شدن . (ترجمان القرآن ) (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ). هلاکی . (منتهی الارب ) (غیاث ) : حالی ذات او از... مخافت بوار مسلم گردد. (کلیله و دمنه ).
- دارالبوار ؛ جهنم . (از اقرب الموارد).
|| (اِ مص ) خرابی . (غیاث ). زمین خراب و نامزروع . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
- بَوارالاَیَّم ؛ کساد زن بیوه که چندی در خانه بی شوهر بماند. یقال نعوذ باﷲ من بوارالایم ... (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
|| هلاک شدن . (ترجمان القرآن ) (تاج المصادر بیهقی ) (المصادر زوزنی ). هلاکی . (منتهی الارب ) (غیاث ) : حالی ذات او از... مخافت بوار مسلم گردد. (کلیله و دمنه ).
- دارالبوار ؛ جهنم . (از اقرب الموارد).
|| (اِ مص ) خرابی . (غیاث ). زمین خراب و نامزروع . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
