بوستان سرا
لغتنامه دهخدا
بوستان سرا. [ س َ ] (اِ مرکب ) بوستان . باغ . باغی که در صحن خانه سازند :
درخورد بوستانسرای ترا
زهره و مشتری تماشایی .
سیدحسن غزنوی (دیوان چ مدرس رضوی ص 178).
به هرات رفتند و ببوستانسرای ملک درآمدند. (انیس الطالبین ص 134).
در بوستان سرای تو بعد ازتو کی بود
خندان انار و تازه بِه ْ و سرخ روی سیب .
رجوع به بستانسرا و بستانسرای شود.
درخورد بوستانسرای ترا
زهره و مشتری تماشایی .
سیدحسن غزنوی (دیوان چ مدرس رضوی ص 178).
به هرات رفتند و ببوستانسرای ملک درآمدند. (انیس الطالبین ص 134).
در بوستان سرای تو بعد ازتو کی بود
خندان انار و تازه بِه ْ و سرخ روی سیب .
سعدی .
رجوع به بستانسرا و بستانسرای شود.