بوسه ستان
لغت‌نامه دهخدا
بوسه ستان . [ س َ / س ِ س ِ ] (نف مرکب ) بوسه ستاننده . بوسه گیرنده . ستاننده ٔ بوس :
چو وقت باده بود باده گیر و باده گسار
چو وقت بوسه بود بوسه بخش و بوسه ستان .
این پرده گر نه صخره ٔ کعبه است پس چرا
لبهای عرشیان همه بوسه ستان اوست .
چو وقت باده بود باده گیر و باده گسار
چو وقت بوسه بود بوسه بخش و بوسه ستان .
فرخی (دیوان ص 275).
این پرده گر نه صخره ٔ کعبه است پس چرا
لبهای عرشیان همه بوسه ستان اوست .
خاقانی .
