بوسه خوارلغتنامه دهخدابوسه خوار. [ س َ / س ِ خوا / خا ] (نف مرکب ) بوسه گیر. (فرهنگ فارسی معین ) : کند ترک می نرگس پرخمارکه از روی این گل شود بوسه خوار.ملاطغرا (از آنندراج ).
