بوینده

بوینده . [ ی َ دَ / دِ ] (نف ) بوی کننده . (فرهنگ فارسی معین ). که ببوید. || دارای بوی . آنکه بوی دهد. آنچه بوی دهد. بویا. معطر :
بشمشاد بوینده عنبرفروش
بیاقوت گوینده در خنده نوش .

اسدی .

روان را بشمشاد بوینده رنج
خرد را بمرجان گوینده گنج .

اسدی .

رخشنده تر از سهیل و خورشید
بوینده تر از عبیر و عنبر.

ناصرخسرو.

گیسوی تو شهبال همای نبوی دان
بوینده چو مشک تبت و تنکت و تمغاج .

سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 145).

|| حاست (حاسه ٔ) شامه . (فرهنگ فارسی معین ).