بچه دهلغتنامه دهخدابچه ده . [ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ دِه ] (نف مرکب ) که بچه دهد. حیوانی که هنوز قابل زاییدن باشد. (ناظم الاطباء). که نتاج آرد. که بر تواند خوردن .
