بچه دوستلغتنامه دهخدابچه دوست . [ ب َ چ َ / چ ِ / ب َچ ْ چ َ / چ ِ ] (ص مرکب ) که بچه را دوست دارد. دوستدار بچه . بچه خواه . مهربان نسبت به بچه . مرد یا زنی که فرزند خود یا کسان دوست دارد. که اطفال را دوست گیرد. (یادداشت مؤلف ).
