بگرس
لغتنامه دهخدا
بگرس . [ ب َ رَ ] (اِ)نوعی از سقرلات خوب که کلاه بارانی از آن سازند و آب در آن کم سرایت کند و به روغن چرب نشود :
بارگاه طرب باده پرستان ابر است
شفق بگرس بارانی مستان ابر است .
بارگاه طرب باده پرستان ابر است
شفق بگرس بارانی مستان ابر است .
زکی ندیم (از آنندراج ).