بگنی
لغت‌نامه دهخدا
بگنی . [ ب َ ] (اِ) پگنی . شرابی باشد که ازبرنج و ارزن و جو و امثال آن سازند و آنرا به عربی نبیذ و بلفظ دیگر بوزه گویند. (برهان ) (ناظم الاطباء) (از انجمن آرا) (از آنندراج ) (جهانگیری ). شراب برنج وارزن و امثال آن . (رشیدی ). نبیذ. بوزه . هک النبیذ فلاناً؛ دریافت او را بگنی . (منتهی الارب ) :
بخور بی رطل و بی کوزه میی کو بشکند روزه
نه ز انگورست و نز شیره نه از بگنی نه از بخسم .
مست گشتم ز جرعه ٔ بگنی
شد مزاجم ز بنگ مستغنی .
- بگنی ارزن و جو ؛ مِرز. (منتهی الارب ).
- بگنی جو ؛ جَعة. (منتهی الارب ).
- بگنی ارزن ؛ نبیذ ذرت . (از صراح ).
بخور بی رطل و بی کوزه میی کو بشکند روزه
نه ز انگورست و نز شیره نه از بگنی نه از بخسم .
مولوی .
مست گشتم ز جرعه ٔ بگنی
شد مزاجم ز بنگ مستغنی .
نزاری (از رشیدی ) (از انجمن آرا).
- بگنی ارزن و جو ؛ مِرز. (منتهی الارب ).
- بگنی جو ؛ جَعة. (منتهی الارب ).
- بگنی ارزن ؛ نبیذ ذرت . (از صراح ).
