بیدبن

بیدبن . [ بی ب ُ ] (اِ مرکب ) درخت بید. (ناظم الاطباء) :
بلبل شیرین زبان بر سروبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.

منوچهری .

سندس رومی در نارونان پوشانند
خرمن مینا بر بیدبنان افشانند.

منوچهری .

مریم دوشیزه باغ ، نخل رطب بیدبن
عیسی یک روزه گل ، مهد طرب گلستان .

خاقانی .

در بربیدبن نگر لشکر مور صف زده
گرد لوای سام بین موکب جام لشکری .

خاقانی .

چو بیدبن که تن آور شود به پنجه سال
به پنجروز ببالاش بردود یقطین .

سعدی .