بیدبن
لغتنامه دهخدا
بیدبن . [ بی ب ُ ] (اِ مرکب ) درخت بید. (ناظم الاطباء) :
بلبل شیرین زبان بر سروبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.
سندس رومی در نارونان پوشانند
خرمن مینا بر بیدبنان افشانند.
مریم دوشیزه باغ ، نخل رطب بیدبن
عیسی یک روزه گل ، مهد طرب گلستان .
در بربیدبن نگر لشکر مور صف زده
گرد لوای سام بین موکب جام لشکری .
چو بیدبن که تن آور شود به پنجه سال
به پنجروز ببالاش بردود یقطین .
بلبل شیرین زبان بر سروبن راوی شود
زندباف زندخوان بر بیدبن شاعر شود.
منوچهری .
سندس رومی در نارونان پوشانند
خرمن مینا بر بیدبنان افشانند.
منوچهری .
مریم دوشیزه باغ ، نخل رطب بیدبن
عیسی یک روزه گل ، مهد طرب گلستان .
خاقانی .
در بربیدبن نگر لشکر مور صف زده
گرد لوای سام بین موکب جام لشکری .
خاقانی .
چو بیدبن که تن آور شود به پنجه سال
به پنجروز ببالاش بردود یقطین .
سعدی .