بیزار گشتن
لغت‌نامه دهخدا
بیزار گشتن . [ گ َ ت َ] (مص مرکب ) برگشتن . جدا شدن . دور شدن :
ز یزدان پرستنده بیزار گشت
وز او نام و آواز تو خوار گشت .
|| متنفر گشتن . نفرت زده گشتن . متنفر شدن . کراهت و نفرت داشتن :
که بیزار گشتیم ز افراسیاب
نخواهیم دیدار او را بخواب .
از دشمنش بیزار گشتم وز زمین و کشورش
روزی که بگریزد شقی از خواهر و از مادرش .
جمله گشتستند بیزار و نفور از صحبتم
همزبان و همنشین و هم زمین وهم نسب .
صوفی آنست کز تکلف و خواست
گشت بیزار یکره و برخاست .
|| تبری جستن . دوری گزیدن :
اگر گویی فلان کس داد و بهمان مرمرا رخصت
بدانجا هم فلان بیزار گردد از تو هم بهمان .
ز یزدان پرستنده بیزار گشت
وز او نام و آواز تو خوار گشت .
فردوسی .
|| متنفر گشتن . نفرت زده گشتن . متنفر شدن . کراهت و نفرت داشتن :
که بیزار گشتیم ز افراسیاب
نخواهیم دیدار او را بخواب .
فردوسی .
از دشمنش بیزار گشتم وز زمین و کشورش
روزی که بگریزد شقی از خواهر و از مادرش .
ناصرخسرو.
جمله گشتستند بیزار و نفور از صحبتم
همزبان و همنشین و هم زمین وهم نسب .
ناصرخسرو.
صوفی آنست کز تکلف و خواست
گشت بیزار یکره و برخاست .
سنایی .
|| تبری جستن . دوری گزیدن :
اگر گویی فلان کس داد و بهمان مرمرا رخصت
بدانجا هم فلان بیزار گردد از تو هم بهمان .
ناصرخسرو.
