بیطرة
لغت‌نامه دهخدا
بیطرة. [ ب َ / ب ِ طَ رَ ] (ع مص ) تیمار کردن ستور و میخ زدن به نعل آن : بیطر الدابة فهو بطیر و بیطار و مبیطر. و چه بسا که بَیْطَر هم گویند. (از اقرب الموارد). بیطاری کردن . (منتهی الارب ) (المصادر زوزنی ). عمل بیطار. (از اقرب الموارد). بجشکی کردن . (دهار).
- علم بیطره ؛ دانشی است که درباره ٔ اسبان از جهت صحت و مرض بحث کند همانگونه که علم پزشکی درباره ٔ انسان . (از کشف الظنون ).
- علم بیطره ؛ دانشی است که درباره ٔ اسبان از جهت صحت و مرض بحث کند همانگونه که علم پزشکی درباره ٔ انسان . (از کشف الظنون ).
