بیوباردن
لغت‌نامه دهخدا
بیوباردن . [ ی َ / یُو دَ ] (مص ) بلع کردن . اوباریدن . رجوع به اوباردن و اوباریدن شود :
بدست ار بشمشیر بگذاردم
از آن به که ماهی بیوباردم .
بود نیز چندانکه بی رنج و غم
بیوبارد این کشتی ما بدم .
ایمن مشو از زمانه ایرا کو
ماریست که خشک و تر بیوبارد.
همچو ماهی یکی گروه از حرص
یکدگر را همی بیوبارند.
هر که پیش آیدش از خلق بیوبارد
گر صغار آید یا نیز کبار آید.
گر آن ماهی که یونس را بیوبارید در دریا
بیوبارد ترا چون او از این سفلی علا یابی .
بدست ار بشمشیر بگذاردم
از آن به که ماهی بیوباردم .
رودکی .
بود نیز چندانکه بی رنج و غم
بیوبارد این کشتی ما بدم .
اسدی .
ایمن مشو از زمانه ایرا کو
ماریست که خشک و تر بیوبارد.
ناصرخسرو.
همچو ماهی یکی گروه از حرص
یکدگر را همی بیوبارند.
ناصرخسرو.
هر که پیش آیدش از خلق بیوبارد
گر صغار آید یا نیز کبار آید.
ناصرخسرو.
گر آن ماهی که یونس را بیوبارید در دریا
بیوبارد ترا چون او از این سفلی علا یابی .
سنائی .
