بی طهور

بی طهور. [ طَ ] (ص مرکب ) ناپاک . بی طهارت :
غره مشو بدانکه ترا طاهر است نام
طاهر نباشد آنکه پلید است و بی طهور.

ناصرخسرو.

رجوع به طهور شود.