بی علم
لغت‌نامه دهخدا
بی علم . [ ع ِ ] (ص مرکب ) (از: بی + علم ) بی دانش . جاهل . نادان :
طاعت بی علم نه طاعت بود
طاعت بی علم چو باد صباست .
شرف در علم و فضلست ای پسر عالم شو و فاضل
بعلم آور نسب ، ماور چو بی علمان سوی بلعم .
سخن را بمیزان دانش بسنج
که گفتار بی علم باد است و دم .
مردم از گاو ای پسر پیدا بعلم و طاعتست
مردم بی علم و طاعت گاو باشد بی ذنب .
دو کس دشمن ملک و دین اند یکی پادشاه بی حلم دویم زاهد بی علم . (گلستان ). || بی آگاهی . بی اطلاع . بی وقوف . رجوع به علم شود.
طاعت بی علم نه طاعت بود
طاعت بی علم چو باد صباست .
ناصرخسرو.
شرف در علم و فضلست ای پسر عالم شو و فاضل
بعلم آور نسب ، ماور چو بی علمان سوی بلعم .
ناصرخسرو.
سخن را بمیزان دانش بسنج
که گفتار بی علم باد است و دم .
ناصرخسرو.
مردم از گاو ای پسر پیدا بعلم و طاعتست
مردم بی علم و طاعت گاو باشد بی ذنب .
ناصرخسرو.
دو کس دشمن ملک و دین اند یکی پادشاه بی حلم دویم زاهد بی علم . (گلستان ). || بی آگاهی . بی اطلاع . بی وقوف . رجوع به علم شود.
