بی نماز

بی نماز. [ ن َ ] (ص مرکب ) (از: بی + نماز) آنکه نماز نکند. تارک الصلوة. (یادداشت مؤلف ). آنکه نماز نگزارد. که نماز نگزارد :
این یکی آلوده تن و بی نماز
و آن دگری پاکدل و پارساست .

ناصرخسرو.

و رافضیان ببهشت فرستند اگر چه قمار و خمار و بی نماز بوده باشند. (نقض الفضائح ص 393).
سحر بابل اگر پسند نشد
سوی جادوی بی نماز فرست .

خاقانی .

صیقلی را بسته ای ای بی نماز
و آن هوا را کرده ای دو دست باز.

مولوی .

اما هرزه گردی بی نماز هواپرست هوس باز... رندیست . (گلستان ). درنماز تقصیر مکن که بی نماز را در دو جهان قیمت نباشد. (گلستان ).
وامش مده آنکه بی نماز است .

سعدی .

|| زن حائض . (از آنندراج ). حایض و زن حایض ودشتان . (ناظم الاطباء). حائض . (یادداشت مؤلف ). دشتان (اصطلاح زرتشتیان ). عادت دیده . خون دیده . عذردیده .