بی درم
لغت‌نامه دهخدا
بی درم . [ دِ رَ ] (ص مرکب ) (از: بی + درم ) بی سیم . که درم ندارد. بی پول . فقیر :
اوحدی گر تو صد زبان داری
عاشق بی درم زبون باشد.
محتشم را بمال مالش کن
بیدرم رابخون سگالش کن .
چرخ نه بر بی درمان میزند
قافله ٔ محتشمان می زند.
رجوع به درم شود.
اوحدی گر تو صد زبان داری
عاشق بی درم زبون باشد.
اوحدی .
محتشم را بمال مالش کن
بیدرم رابخون سگالش کن .
نظامی .
چرخ نه بر بی درمان میزند
قافله ٔ محتشمان می زند.
نظامی .
رجوع به درم شود.
