بی عرز

بی عرز. [ ع َ رَ ] (ص مرکب ) این صورت در بیت ذیل از دیوان ناصرخسرو (ص 142 س 25) آمده است ، ولی مرحوم دهخدا در تصحیحات قیاسی آخر کتاب آن را«بی عبر» دانسته اند (ص 642 ستون 2 س 11) :
بپذیر ز حجت سخن که شعرش
بی فایده و بی عرز نباشد.

ناصرخسرو.