بی محلی
لغت‌نامه دهخدا
بی محلی . [ م َ ح َل ْ لی / م َ ح َ ] (حامص مرکب ) بی اعتنائی و ناپذیرایی . (ناظم الاطباء).
- بی محلی کردن ؛ بی اعتنایی کردن . اعتنا نکردن بقصد تحقیر به کسی . (یادداشت مؤلف ).
|| بی اعتباری :
گیرم دنیا ز بی محلی دنیا
بر گُرُهی خربط و خسیس بهشتی .
- بی محلی کردن ؛ بی اعتنایی کردن . اعتنا نکردن بقصد تحقیر به کسی . (یادداشت مؤلف ).
|| بی اعتباری :
گیرم دنیا ز بی محلی دنیا
بر گُرُهی خربط و خسیس بهشتی .
ناصرخسرو.
