بی مرد
لغت‌نامه دهخدا
بی مرد. [ م َ ] (ص مرکب ) خالی از مرد. فاقد جنس نرینه ٔ آدمی . || خالی از سکنه و اهالی :
جهان سر بسر پاک بی مرد گشت
بر این کینه پیکار ماسرد گشت .
شوند انجمن کاردیده مهان
در آن رزم بی مرد گردد جهان .
- بی مرد و مدد (زنی ...) ؛ زنی بی کس . (یادداشت مؤلف ).
جهان سر بسر پاک بی مرد گشت
بر این کینه پیکار ماسرد گشت .
فردوسی .
شوند انجمن کاردیده مهان
در آن رزم بی مرد گردد جهان .
فردوسی .
- بی مرد و مدد (زنی ...) ؛ زنی بی کس . (یادداشت مؤلف ).
