بی نعمتلغتنامه دهخدابی نعمت . [ ن ِ م َ ] (ص مرکب ) (از:بی + نعمت ) فاقد نعمت . بی مال و روزی . || بی محصول : و اندر بیابان جایهای بی نعمت و تنک علف . (حدودالعالم ). و رجوع به نعمت و نعمة شود.
