بی نیاز کردن
لغت‌نامه دهخدا
بی نیاز کردن . [ ک َ دَ ] (مص مرکب ) مستغنی کردن . (ناظم الاطباء). توانگر کردن . غیرمحتاج کردن . اغناء. (منتهی الارب ) :
اگر ازمن تو بد نداری باز
نکنی بی نیاز گاه نیاز.
میان یلان سرفرازت کنم
ز سیم و درم بی نیازت کنم .
اگر کرد یزدان ترا بی نیاز
هم ایدر بپای و بخوبی بساز.
که ای دادگرداور کارساز
تو کردی مرا در جهان بی نیاز.
اگر باشدم زندگانی دراز
ترا در جهان من کنم بی نیاز.
از هرچه حاجتست بدو مر مرا خدای
کردست بی نیاز درین رهگذر مرا.
|| فارغ و آسوده کردن . وارسته کردن :
حافظ مکن ملامت رندان که در ازل
ما را خدا ز زهد و ریا بی نیاز کرد.
اگر ازمن تو بد نداری باز
نکنی بی نیاز گاه نیاز.
ابوشکور.
میان یلان سرفرازت کنم
ز سیم و درم بی نیازت کنم .
فردوسی .
اگر کرد یزدان ترا بی نیاز
هم ایدر بپای و بخوبی بساز.
فردوسی .
که ای دادگرداور کارساز
تو کردی مرا در جهان بی نیاز.
فردوسی .
اگر باشدم زندگانی دراز
ترا در جهان من کنم بی نیاز.
فردوسی .
از هرچه حاجتست بدو مر مرا خدای
کردست بی نیاز درین رهگذر مرا.
ناصرخسرو.
|| فارغ و آسوده کردن . وارسته کردن :
حافظ مکن ملامت رندان که در ازل
ما را خدا ز زهد و ریا بی نیاز کرد.
حافظ.
