بی کینه
لغتنامه دهخدا
بی کینه . [ ن َ / ن ِ ] (ص مرکب ، ق مرکب ) (از: بی + کینه ) بدون کینه . که حس کینه و انتقامجوئی ندارد :
همه شهر مکران تو ویران کنی
چو بی کینه آهنگ شیران کنی .
رجوع به کینه شود.
همه شهر مکران تو ویران کنی
چو بی کینه آهنگ شیران کنی .
فردوسی .
رجوع به کینه شود.
