تاب بردن

تاب بردن . [ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) برآمدن با کسی یا چیزی . مقاومت توانستن با کسی یا چیزی :
با باز کجا تاب برد بچه ٔ فرفور؟

ابوشکور.