تاج بر
لغت‌نامه دهخدا
تاج بر. [ ب َ ] (اِ مرکب ) معرب تاجور و عرب آنرا جمع بسته و تجاوره استعمال کرده است «عدی ّبن زید» گوید:
بعد بنی تبع نخاورة
قد اطمأنت بها مرازبها
مصحح در حاشیه ٔ همین صفحه گوید: «سخو»در نسخه ٔ چاپ «لایپزیک » تجاوره را جمع تاجور شناخته ولی این صحیح نیست و این کلمه تصحیفی از «نخاوره » می باشد که از «بنی تبع» بوده اند و این معنی از قصیده آشکار می شود.
بعد بنی تبع نخاورة
قد اطمأنت بها مرازبها
(المعرب جوالیقی ص 319).
مصحح در حاشیه ٔ همین صفحه گوید: «سخو»در نسخه ٔ چاپ «لایپزیک » تجاوره را جمع تاجور شناخته ولی این صحیح نیست و این کلمه تصحیفی از «نخاوره » می باشد که از «بنی تبع» بوده اند و این معنی از قصیده آشکار می شود.
