تارک نشینلغتنامه دهخداتارک نشین . [ رَ ن ِ ] (نف مرکب ) کسی که بتارک جای دارد. بالانشین . بلندپایه . رفیع. والامقام : زمین را منم تاج تارک نشین ملرزان مرا تا نلرزد زمین .نظامی .