تاوتک
لغت‌نامه دهخدا
تاوتک . [ وُ ت َ ] (اِ مرکب ) «تا» + «تک » (ترکیب دوکلمه مترادف ). صاحب برهان و آنندراج آرند: بمعنی دوتا و هر دوتا باشد - انتهی . مضاعف و دوتا و دولا. (ناظم الاطباء). هر دو تنها بود، شاعر گوید :
بتک تاو کر بیشتر تاوتک (؟)
که باشد که بیتی بود تاوتک .
(لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ص 309 و حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی ).
محمد معین در حاشیه ٔ برهان پس از نقل معنی و شاهد لغت فرس اسدی آرد: پیدا است که تاوتک را مترادف و هر دو را بمعنی تنها و فرد گرفته و فرهنگ نویسان بعدی غلط خوانده و فهمیده اند. رجوع به «تا» و «تک » شود.
بتک تاو کر بیشتر تاوتک (؟)
که باشد که بیتی بود تاوتک .
(لغت فرس اسدی چ عباس اقبال ص 309 و حاشیه ٔ فرهنگ اسدی نخجوانی ).
محمد معین در حاشیه ٔ برهان پس از نقل معنی و شاهد لغت فرس اسدی آرد: پیدا است که تاوتک را مترادف و هر دو را بمعنی تنها و فرد گرفته و فرهنگ نویسان بعدی غلط خوانده و فهمیده اند. رجوع به «تا» و «تک » شود.
