تبادح
لغت‌نامه دهخدا
تبادح . [ ت َ دُ ] (ع مص ) ببازیچه بسوی یکدیگر انداختن گل و گوی و مانند آن . (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). انداختن چیز نرمی بیکدیگر. (از اقرب الموارد): و کان الصحابة یتمازحون حتی یتبادحون بالبطیخ فاذا حزبهم امرٌ کانوا هم الرجال اصحاب الامر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
