تباین کلی

تباین کلی . [ ت َ ی ُ ن ِ ک ُل ْ لی ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) (اصطلاح منطق ) هرگاه نسبت بین دو مفهوم کلی چنان باشد که مفهوم یکی بر هیچ یک از مصادیق دیگری منطبق نگردد، آن نسبت را تباین کلی نامند مانند مفهوم انسان و سگ ومرجع تباین کلی به دو قضیه ٔ سالبه ٔ کلیه است . (از تعریفات جرجانی ) (از کشاف اصطلاحات الفنون ج 1 ص 173).