تبتیت

تبتیت . [ ت َ ] (ع مص ) توشه دادن کسی را. || نیک بریدن چیزی را. || بَت ّ یعنی طیلسان دادن کسی را. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). و منه حدیث علی رضی اﷲ عنه لقنبر: تبتهم ؛ ای اعطهم بالبتوت . (منتهی الارب ). رجوع به تبتت شود.