تبرکعلغتنامه دهخداتبرکع. [ ت َ ب َ ک ُ ] (ع مص ) به کون افتادن . (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). افتادن در حال بیهوشی : «و من ابحنا عِزه ُ تَبرکعا». (اقرب الموارد).
