تبریج
لغتنامه دهخدا
تبریج . [ ت َ ] (ع مص ) برج بنا نهادن . (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). || جامه ببرج بافتن . (تاج المصادر بیهقی ). || ظاهر ساختن مرد لیاقت خود را (ناظم الاطباء). || ظاهر ساختن زن لباس خود را (ناظم الاطباء).
